شاید نتوان حرکت و کنشی را مسالمت‌آمیزتر از ابراز عقیده در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی دانست. در پی به‌رسمیت‌شناخته‌شدن فعالیت‌های مسالمت‌آمیز سیاسی توسط بیشتر دولت‌ها و فضای مسالمت‌آمیز این‌گونه فعالیت‌ها است که اساسا این خبر که یک شهروند در کشورهای متمدن و پیشرفته به علت فعالیت در فضای مجازی بازداشت شده باشد به گوش نمی‌رسد. دولت‌ها نه تنها فعالیت در فضای مجازی را مجازات نمی‌کنند بلکه با ارزان‌سازی اینترنت و امکان سرعت بالا برای آن عملا اشتیاق شهروندان را برای فعالیت در فضای مجازی برمی‌انگیزند.
این در حالی است که در ایران ابراز عقیده در فضای مجازی مجازات سنگینی در پی دارد اگر این فعالیت مورد رضایت دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی نباشد. فراتر از این، دستگاه سرکوب اگر تشخیص بدهد، به این فعالیت ساده سنگین‌ترین اتهامات امنیتی را می‌بندد تا بتواند سنگین‌ترین فشارها را بر فرد متهم اعمال کند. به عنوان نمونه می‌توان از اکبر فراجی (فراجیم) نام برد.
او در بهمن ۱۳۹۷ توسط نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بازداشت شد و به زندانی در تهران منتقل شد و پس از یک ماه به زندان اوین برده شد. در اسفند همان سال به قید وثیقه آزاد شد. در فروردین ۱۳۹۸ در شعبه ۲۶ «دادگاه» انقلاب تهران برای او «دادگاه» تشکیل دادند و یک «قاضی» به نام «ایمان افشاری» او را بابت اتهامات سنگینی همچون «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور» به پنج سال زندان و به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یک سال حبس تعزیری محکوم کرد. همان‌طور که در بالا نیز ذکر شد فعالیت اکبر فراجی در فضای مجازی مصداق چنین اتهامات سنگین سیاسی بود!
در بهمن ۱۳۹۸ «دادگاه» تجدیدنظر عینا این حکم ظالمانه را تایید کرد و او با توجه به اعمال ماده ۱۳۴ بایستی دست‌کم پنج سال از عمر خود را در زندان می‌گذراند. او در شهریور ۱۳۹۹ بازداشت شد و برای اجرای حکم به زندان بسیار بدنام فشافویه موسوم به زندان تهران بزرگ منتقل شد.
در این زندان بدیهی‌ترین حقوق زندانیان سیاسی نیز نقض می‌شود. از جمله در مهرماه ۱۴۰۰ «اتحادیه آزاد کارگران» در قالب یک «خبر فوری» از «حمله اشرار در زندان تهران بزرگ به زندانیان سیاسی» خبر داد و در تفصیل آن نوشت: «عصر امروز زندانیان سیاسی محبوس در تیپ دو زندان تهران بزرگ، به وسیله تعدادی از زندانیانی که به اتهام شرارت در آن زندان نگهداری می‌شوند مورد ضرب و جرح قرار گرفتند. در این حمله زندانیان سیاسی شاپور احسانی‌راد، پویا قبادی، اسماعیل گرامی، اکبر باقری و اکبر شیرازی مورد آسیب جدی قرار گرفته به طوری که پویا قبادی، اکبر باقری و اکبر شیرازی برای مداوا به بهداری زندان منتقل شدند. لازم به ذکر است که پیش از این، در دیدارهای صورت‌گرفته با مقامات زندان تهران بزرگ، این زندانیان سیاسی از عدم تامین جانی خود شکایت کرده و خواهان انتقال به بند دیگر بوده‌اند.»
پس از این اتفاق بود که اکبر فراجی به همراه چند زندانی سیاسی دیگر به «بند دربسته» زندان اوین منتقل شد که به گفته این خبرگزاری موجب اعمال محدودیت‌های بسیار بیش‌تری بر زندانیان سیاسی ساکن در زندان فشافویه شده است.
در تیرماه ۱۴۰۱ بود که هرانا – به عنوان یک خبرگزاری حقوق بشری – از مشکلاتی این‌چنین در محل حبس اکبر فراجیم گزارش داد: «قطعی طولانی مدت و مکرر آب، وضعیت بهداشتی نامناسب، تراکم جمعیت بالای زندانیان و محرومیت از سیستم تهویه مطبوع».
خوب است باز به یاد بیاوریم که تمام این آزارها و محدودیت‌ها علیه یک شهروند نسبتا جوان همچون اکبر فراجی تنها به علت فعالیت انتقادی او در فضای مجازی است. این‌گونه و با چنین مصادیقی شاید بتوان حجم ستم و ظلم سیستماتیک و نهادینه را در ایران شناسایی کرد.