کودکان زباله‌گرد

صاحب‌کاران این کودکان پیمانکاران هستند. شهرداری از یک سو با این پیمانکاران قرارداد می‌بندد و از سوی دیگر سوءاستفاده از این کودکان را انکار می‌کند. فرشید یزدانی، فعال حقوق کودک، می‌گوید: «شهرداری از کار کودکان خبر دارد؛ اما اقدامی در راستای حمایت از آن‌ها انجام نمي‌دهد.» به گفته او شهرداری با پیمانکاران قرارداد می‌بندد و چه نیروی کاری ارزان‌تر از کودکان. آن‌ها کودک هستند و نمی‌توانند حق خود را مطالبه کنند و حتی از خود دفاع کنند.

سوسن مازیارفر، عضو جمعیت امام علی، درباره نحوه ورود این کودکان به چرخه زباله‌گردی می‌گوید: «شهرداری مزایده‌ای برای واگذاری تفکیک زباله انجام می‌دهد و پیمانکاری برنده می‌شود. این پیمانکار یا مستقیم بچه‌ها را استخدام می‌کند یا پروژه را به صاحبان گاراژها واگذار می‌کند که صاحبان این گاراژها به هر بچه ۸۰۰ هزار تومان ماهیانه حقوق می‌دهند، بدون دستکش و ماسک. به گفته او میانگین سنی این کودکان ۱۲ سال بوده و بر اساس تحقیقات ۴۱ درصد آن‌ها بی‌سواد هستند و ۳۷ درصد به خاطر کار ترک تحصیل کرده‌اند و بیش از ۵۰ درصد آن‌ها در مراکز جمع‌آوری زباله زندگی می‌کنند.»

هیچ آمارگیری مشخصی برای کودکان زباله‌گرد وجود ندارد؛ اما بررسی‌هایی که فعالان حقوق کودک انجام داده‌اند نشان می‌دهد که با افزایش فقر در سطح عمومی آمار کودکان زباله‌گرد هم افزایش می‌یابد.