تقریبا در تمام طول سال ۱۴۰۰، شاهد اعتراضهای کارگری بودیم. نخستین روزهای کاری هم با اعتراض کارگران به دستمزد و وضعیت کاریشان آغاز شد. در این ویدیو نگاهی انداختیم به وضعیت کارگران ایرانی در سال گذشته.
تقریبا در تمام طول سال ۱۴۰۰، شاهد اعتراضهای کارگری بودیم. نخستین روزهای کاری هم با اعتراض کارگران به دستمزد و وضعیت کاریشان آغاز شد.
حداقل دستمزد در سال ۱۴۰۰، سه میلیون و ۷۰۰ هزار تومان تعیین شده بود. آن هم در حالی که خط فقر ۱۰ میلیون تومان اعلام شد.
بدین ترتیب کارگران که برای گذران زندگی در تنگنا هستند، همچون همیشه راهی جز اعتصاب و اعتراض برای رساندن صدایشان به گوش مسئولان نداشتند.
سوءمدیریت، فساد در خصوصیسازی واحدهای صنعتی، قراردادهای موقت، نداشتن امنیت شغلی، حوادث مرگبار کاری و نامتناسببودن دستمزدها با گرانی و تورم، همواره از جمله مسائل مورد اعتراض جنبش کارگری در ایران است.
اما شاید مهمترین واقعه، اعتصابات کارگران پتروشیمی در سال ۱۴۰۰ بود. ۲۹ خردادماه کارگران پیمانی بیش از ۶۰ شرکت حوزهی نفت، گاز و پتروشیمی در هشت استان ایران دست به اعتصاب سراسری زدند. این اعتراضات، طی سه روز به دهها پروژه صنعت نفت و گاز گسترش پیدا کرد.
وابستگی اقتصاد جمهوری اسلامی به نفت و محصولات پتروشیمی بر اهمیت این اعتراضات اضافه کرد.
کارگران اعتصابات خود را «کمپین سراسری بیستده ۱۴۰۰» نامیدند؛ اعتصاباتی که یکی از بزرگترین اعتصابهای کارگری چند دهه اخیر در ایران بود. از اساسیترین خواستههای کارگران هم پرداخت بهموقع دستمزدها بود.
اما واکنش جمهوری اسلامی چه بود؟ اخراج تعداد زیادی از کارگران معترض.
با انتشار خبر اخراج حدود ۱۰۰ نفر از کارگران پتروشیمی گچساران، اعتراضات ابعاد پیچیدهتری به خود گرفت. در همین زمان هم ویدئویی در شبکههای اجتماعی منتشر شد که نشان میداد مسئولان پالایشگاه نفت تهران در واکنش به اعتصاب کارگران، اقدام به توزیع فرم «تسویه حساب» و «اخراج از محل کار» در میان ۷۰۰ کارگر این پالایشگاه کردهاند.
به دنبال انتشار این اخبار فضای عمومی جامعه ملتهب شد. سازمانها، سندیکاها و افراد متعددی از کمپین کارگران حمایت کردند؛ مثلا سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفتتپه، شورای بازنشستگان ایران و خانوادههای کشتهشدگان آبان ۱۳۹۸.
اما جمهوری اسلامی بیتوجه به خواسته مردم دست به سرکوب کارگران زد و فشارهای امنیتی بر کارگران معترض افزایش یافت.
در حالی که کارگران در کمپینشون، دست به اعتصاب زده بودند و نافرمانی مدنی را به نمایش گذاشته بودند، مقامات جمهوری اسلامی اعلام کردند که این کمپین غیر قانونی است.
کمی بعد، این مجموعه اعتراضات تا حدودی به موفقیتهایی اندک دست پیدا کرد، اما همچنان در بر همان پاشنه میچرخد و حقوق بدیهی کارگران رعایت نمیشود و حتی حق داشتن سندیکاهای مستقل را هم ندارند.
با اینهمه، اعتراضهای کارگران یکی از کنشهای ایستادگی است که در سالهای اخیر تاثیرگذارتر شده است.
به نظر شما وظیفه آحاد جامعه در حمایت از این قشر چیست؟ نظراتتان را در شبکههای اجتماعی با ما به اشتراک بگذارید تا در سال جدید یادی از مقاومتها و اعتراضهای شجاعانه کارگران بکنیم.