خدیجه دده‌بالا که بعدها با نام هنری «مهستی» در میان مردم شهره شد، خواننده ایرانی است که در بیست و پنجم آبان ماه ۱۳۲۵ در تهران به دنیا آمد. نوجوانی بیش نبود که استعداد هنری و صدای زیبایش از طریق موسیقیدان، آهنگساز و ویولنیست سرشناس، پرویز یاحقی کشف شد. پرویز یاحقی در یک مهمانی به صورت اتفاقی صدای مهستی را می‌شنود و به صدای او علاقمند می‌شود و او را تشویق می‌کند که مسیر موسیقی و خوانندگی را برگزیند. هایده از مهستی بزرگ‌تر بود اما مهستی زودتر از او پا در وادی هنر گذاشت. خدیجه دده‌بالا نام خود را از شاعر ایرانی قرن پنجم و ششم هجری قمری، مهستی گنجه‌ای برگرفته است.
صدای زیبای او را پرویز یاحقی کشف کرد
مهستی گنجه‌ای یا گنجوی را پس از خیام، برجسته‌ترین رباعی‌سرای ایران می‌دانند. خانواده مهستی در ابتدا مخالف حضور مهستی در عالم خوانندگی بودند چرا که در آن دوران آوازخوانی، خصوصا برای زن‌ها چندان پسندیده نبود. مهستی هفده سال داشت که در برنامه گل‌ها، برنامه شماره ۴۲۰ با خواندن ترانه‌ای کار هنری خود را آغاز کرد. نام این ترانه «آن‌که دلم را برده خدایا» بود که ساخته بیژن ترقی، شاعر و ترانه‌سرای ایرانی بود. نخستین آوازهای مهستی در مجموعه «گل‌های رنگارنگ» در دهه چهل از رادیو ملی ایران پخش شد که برای مهستی به عنوان هنرمند اعتبار بسیار به دنبال داشت. مهستی از محبوب‌ترین خوانندگان دهه چهل و پنجاه ایران بود که موجب شد خواهر بزرگ‌ترش، معصومه دده‌بالا نیز به عالم خوانندگی راه یابد. هم او که بعدها با نام هنری «هایده» محبوبیت فراوان یافت که این محبوبیت تا به امروز ادامه داشته است. مهستی دو بار ازدواج کرد. ازدواج اول او با خسرو ناظمیان بود که حاصل این ازدواج دختری است به نام سحر که در کالیفرنیا زندگی می‌کند.
او از محبوب‌ترین خوانندگان دهه چهل و پنجاه ایران بود
از مهستی در کارنامه هنری‌اش بالغ بر سی و پنج آلبوم موسیقی مانده است که بیشتر آثار او با استقبال فراوانی روبه‌رو شده است. مهستی در سال ۲۰۰۵ میلادی از سوی «آکادمی جهانی هنر، ادبیات و رسانه» برای بیش از چهل سال فعالیت در زمینه موسیقی سنتی و پاپ ایرانی تقدیر به عمل آمد. این آکادمی در فوریه سال ۲۰۰۵ توسط دکتر مصطفی دربیانی بنا نهاده شد که هدف آن حمایت و ترویج و توسعه هنرهای نمایشی و هنرهای زیبا، ادبیات، شعر، روزنامه‌نگاری حرفه‌ای و تولیدات رسانه‌ای بود. اولین دوره مراسم اعطای جایزه این آکادمی در اکتبر سال ۲۰۰۵ در شهر بوداپست مجارستان برگزار شد که در این مراسم بیست و پنج هنرمند و محقق ایرانی و مجاری جوایزی دریافت کردند.
هایده، گلپا، مهستی
مهستی چهار سال پیش از درگذشت خود به بیماری سرطان مبتلا شد که تحت شیمی‌درمانی خفیف قرار گرفت. پزشکان به او گفته بودند که اگر با دوز بالاتری شیمی‌درمانی شود ممکن است در صدا و آوازخوانی‌اش اختلال ایجاد شود. مهستی در نوروز ۱۳۸۶ برای برگزاری کنسرتی به شهر دبی رفت که به دلیل همین بیماری در بیمارستانی در این شهر بستری شد و به لس‌آنجلس بازگشت. او در برنامه‌ای تلویزیونی به همراه پزشک و دخترش شرکت کرد و در آن‌جا اعلام کرد که به بیماری سرطان مبتلا شده است. مهستی بعد از انتشار موفق «از خدا خواسته» در حالی که در حال تهیه آلبومی دیگر با همکاری شادمهر عقیلی بود پس از چهار سال ابتلا به بیماری سرطان روده بزرگ، دچار خونریزی شد و در صبح چهارم تیر ماه ۱۳۸۶ درگذشت.
هایده و مهستی
پیکر او در گورستان «وست وود» در لس‌آنجلس به خاک سپرده شد. جمشید دلشاد نخستین شهردار ایرانی لس‌آنجلس در ایالت کالیفرنیا از جمله شرکت‌کنندگان این مراسم بود. مهستی در دوران فعالیت هنری‌اش با بسیاری از آهنگسازان ایرانی همکاری داشته است که از آن میان می‌توان به همکاری‌اش با پرویز یاحقی، علی تجویدی، انوشیروان روحانی، علی تجویدی، صادق نوجوکی، محمد حیدری، منوچهر چشم‌آذر و مهرداد آسمانی اشاره کرد. او در آلبوم‌های موسیقی خود ترانه‌هایی از ترانه‌سرایان مشهور ایرانی از جمله تورج نگهبان، لیلا کسری و اردلان سرفراز استفاده کرده است. از آلبوم‌های او می‌توان به آشفته، اسیر، بیگانه، دلداده، گل گندم، همیشه عاشق، همیشه سبز، مسافر، مستی، مهمان، هوای عاشقی و ضیافت نام برد.
گوگوش و مهستی به همراه فرزندانشان
آرامگاه مهستی