سیدمحمود باقری در سال ۱۳۴۰ در فریدون‌شهر اصفهان به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در اصفهان سپری کرد. او پس از پایان تحصیلات دانشگاهی، در مدارس، فیزیک تدریس می‌کرد. محمود باقری که سابقه حضور ۱۸ ماهه در جبهه‌های جنگ ایران و عراق را نیز دارد، نزدیک به ۳۰ سال سابقه تدریس دارد و  پنج سال از این مدت را در مناطق محروم به معلمی پرداخته است. باقری که دو بار نیز به عنوان معلم نمونه انتخاب شده است، بارها از طرف آموزش و پرورش مورد تشویق کاری قرار گرفته است.

جدای از فعالیت‌های آموزشی، محمود باقری دغدغه‌های صنفی نیز داشت و این جنس دغدغه‌ها و وضعیت نامطلوب معلمان او را به سمت فعالیت صنفی کشاند. باقری در طی کنش‌های صنفی–تشکیلاتی خود به عضویت هیئت مدیره «کانون صنفی معلمان ایران» نیز درآمد. محمود باقری نخستین بار در اسفند ۱۳۸۵ بازداشت شد. در آن زمان فعالیت صنفی معلمان در کشور اوج گرفته بود و تجمع بزرگی از فرهنگیان در برابر مجلس شورای اسلامی نیز برگزار شد. این تجمع و تجمعاتی از این دست در آن ماه، با برخورد شدید نیروهای امنیتی مواجه شد و محمود باقری نیز در پی بازداشت گسترده معلمان، بازداشت شد و فروردین ۱۳۸۶ را در زندان اوین و در بند ۲۰۹ گذراند. باقری در دادگاهی که برای این بازداشت برگزار شد به سه سال و شش ماه زندان تعلیقی محکوم شد.

اما محمود باقری که همکارانش او را به «استقامت در راه هدف‌های مقدس» توصیف می‌کنند، طبیعی بود که از فعالیت‌های صنفی کناره نگیرد. محمود باقری بار دیگر در تیرماه ۱۳۸۹ به علت فعالیت در کانون صنفی معلمان، بازداشت شد. نیروهای امنیتی این بار بر او بسیار سخت‌تر گرفته بودند و باقری نزدیک به سه ماه را در انفرادی سپری کرد. پس از آن نیز در دادگاهی که در پی این بازداشت برگزار شد، به شش سال زندان تعزیری محکوم شد که عینا در دادگاه تجدیدنظر، تایید شد. این حکم جدید به اضافه سه سال و نیم زندان تعلیقی از بازداشت پیشین، سرجمع برای او ۹ سال و شش ماه زندان در پی داشت.

محمود باقری (نفر وسط) در کنار دو تن از همکاران خود

اتهامات باقری را می‌توان از همان جنس اتهاماتی دانست که به فعالان صنفی-مدنی زده می‌شود. «تبلیغ علیه نظام» و «تشکیل تشکل غیرقانونی به هدف برهم زدن امنیت کشور» دو اتهام عمده باقری بودند. اما حمایتی که باقری و همکارانش از «فرزاد کمانگر»، معلم اعدامی، به عمل آوردند و یا شرکت در تجمعات جنبش سبز و کمک به خانواده زندانیان سیاسی، از جمله مواردی بودند که در صدور حکم او موثر بودند. باقری که در تیرماه ۱۳۹۱ برای گذران حبس راهی زندان اوین شده بود، در مرداد همان سال و در پی عفو تعدادی از زندانیان سیاسی، مورد بخشودگی نصف حکم خود قرار گرفت و حکم او به چهار سال و هشت ماه حبس کاهش یافت.

در نهایت محمود باقری مطابق با ماده ۱۳۴ در مرداد ۱۳۹۴ و پس از تحمل بیش از چهارسال حبس از زندان آزاد شد. ماده ۱۳۴ که در سال ۱۳۹۲ وارد قانون مجازات اسلامی شده است، مربوط به تجمیع عناوین اتهامی و به نفع محکوم است و به زبانی ساده آن را می‌توان اینگونه توضیح داد که بر اساس این ماده قانونی، بالاترين ميزان جرم براي مجرم در نظر گرفته مي‌شود، يعني اگر یک محکوم، احكامي به ميزان سه سال و  دو سال و يك سال براي جرم‌هاي مختلف داشته باشد، فقط مجازات سه سال براي او در نظر گرفته مي‌شود و نه همه شش سال. خود باقری اضافه می‌کند که مطابق با این ماده، او باید در سال ۱۳۹۳ و یک سال زودتر آزاد می‌شد.

اگرچه محمود باقری نزدیک به پنج سال را در زندان سپری کرد، اما کانون صنفی معلمان در نامه‌ای که درباره زندانی شدن او خطاب به «صادق لاریجانی»، رییس قوه قضاییه نوشته بود، باقری را «کاملا بی‌گناه» دانسته بود و زندانی‌شدن او را «ستمی بزرگ» دانست که بر او و خانواده‌اش روا می‌رود. آن‌ها دغدغه محمود باقری را «حمایت از حقوق صنفی همکاران، آن هم به شکلی کاملا مسالمت‌آمیز» دانستند و او را از «سرمایه‌های کمیاب کشور» معرفی کردند. در بخشی از بیانیه کانون صنفی معلمان، که حکم محمود باقری را «عجیب‌ترین حکم» در نوع خود دانسته بودند، چنین آمده است: «زندانی کردن امثال باقری نه تنها اثری مثبت برای او، فرزندان نوجوان و همسر چشم انتظارش – که او نیز معلمی شریف از معلمان این کشور است – ندارد، بلکه باعث می‌شود خانواده به ویژه فرزندان، همکاران، دانش‌آموزان و همه کسانی که او را می‌شناسند و به صداقت و بی‌گناهی او باور دارند، نسبت به اینکه زندان محل حضور افراد بزهکار و مجرمان خطرناک و بدکاران است تردید کنند.»