«زندان تهران بزرگ که در آن محبوس هستم نمونه‌ای از زندان‌های ایران است که آب آشامیدنی ندارد و زندانی باید خود خریداری نماید. حتی از نظر مواد غذایی دارای کیفیت بسیار پایین است! که در مواردی زندانی خود مجبور به خرید مواد و طبخ آن است. در زندان تهران بزرگ حتی آب گرم مناسب برای استحمام وجود ندارد.»
این روایتی است که اسماعیل گرامی در دی ۱۴۰۰ از وضعیت حبس خود در زندان فشافویه موسوم به زندان تهران بزرگ ارائه می‌کند. درباره وضعیت این زندان و امکانات بهداشتی و رفاهی آن واقعا نیاز به هیچ حرف اضافه‌ای نیست. تنها کافی‌ست اشاره کنیم که زندانیان سیاسی به عمد آن‌جا فرستاده می‌شوند که دوره‌‌ای سخت همچون شکنجه مدام را بگذرانند.
برگردیم به آن بند از روایت اسماعیل گرامی، زندانی ۶۶ ساله سیاسی، که به علت اعتراضات صنفی بازداشت شد. او در نامه خود به مسئله آب و استحمام و نبود امکانات تامین آن در زندان اشاره می‌کند.
نکته این‌جاست که آئین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور بر تامین آب شرب سالم و آب گرم کافی برای استحمام صراحت دارد.
مشخصا در ماده ۱۲۸ آمده است: «دسترسی به آب شرب سالم برابر استانداردهای بهداشتی حق زندانی بوده و سازمان مکلف به تأمین آن در هر مؤسسه است».
در ماده ۱۲۹ نیز آمده است: «در مؤسسه باید آب گرم کافی جهت استحمام و شست و شو در اختیار زندانیان قرار گیرد.»
پرسش از مسئولان قضایی و اجرایی جمهوری اسلامی آن است که چرا اسماعیل گرامی و امثال او را زندانی می‌کنید و حال که محبوس هستند، چرا آب شرب و آب گرم را از آنان دریغ می‌کنید؟