خیزش کارگران؛ برآمده از خاکستر با گام‌هایی استوار

سال ۱۹۱۱ میلادی؛ نیویورک، منهتن، محله‌ای زاغه‌نشین: کارگران یک تولیدی پوشاک، پس از یک روز کاری پرمشقت، آماده ترک محل کار می‌شدند که حریق کوچکی به سرعت تمام کارگاه را در خود کشید. تن‌های رنجور، تکه‌پارچه‌ها و در و دیوار در شعله‌های آتش می‌سوختند و زندگی‌های بسیاری پایان یافت، اما این پایان، نقطه شروعی هم بود برای فعالان و حامیان حقوق کارگران تا عزم‌شان را جزم کنند و جلوی تکرار چنین حادثه‌ای را بگیرند.

این فعالان، گویی روح مقاومت و حق‌طلبی را در کالبد کارگران می‌دمیدند و به کمک اتحادیه‌های کارگری آنان را در برابر کارفرمایان زورگو، یکدل و یک‌صدا می‌کردند.
یکی از آنان فرانسیس پرکینز بود که با همه مخاطرات و موانع از هیچ کوششی فروگذار نکرد. او همزمان با سیاستمداران، قوانین و کارفرمایان و صاحبان صنایع جنگید و به کامیابی‌های بسیاری رسید. زمانی هم که به عنوان اولین وزیر زن ایالات متحده بر صندلی وزارت کار تکیه زد، از پا ننشست.
پشتکار و تلاش امثال پرکینز و اتحادیه‌ها بود که قوانین و شرایط را به نفع کارگران تغییر داد.
اگرچه شرایط کارگران در سراسر جهان از یک قرن پیش بهتر شده است؛ هنوز هم حقوق بسیاری از آنان پاس داشته نمی‌شود. مسئله‌ای که باید برای برچیدن آن مبارزه کرد و از پای ننشست.
در ادامه روایت کوشش‌ها و مبارزات پرکینز و دیگر حامیان کارگران را می‌شنویم که درس و سرمشق خوبی برای کارگرانی است که همچنان از حقوق خود محرومند.