آئیننامه سازمان زندانها و اقدامات تأمینی و تربیتی، برای نگهداری متهمان و محکومان به حبس ۲ محل را پیشبینی کرده است؛ بازداشتگاه و زندان.
زندان، محلی است که در آن محکومانی که حکم حبس آنها قطعی شده است، نگهداری میشوند؛ البته با معرفی مقامهای صلاحیتدار قضائی و قانونی، برای مدت معین یا به طور دائم به منظور تحمل کیفر، و با هدف اصلاح و تربیت یا بازسازگاری اجتماعی.
طبق تعریفی که از زندان شده است، زندان محل نگهداری فقط محکومان به حبس است که
حکم محکومیتشان قطعی شده و اجرای این حکم ایجاب میکند مدتی را در حبس باشند.
در آئیننامه اجرایی سازمان زندانها، یک استثنا در مورد نگهداری متهمان در زندان پیشبینی شده و آن هم موقعی است که در منطقهای، بازداشتگاه ایجاد نشده باشد ولی زندان وجود داشته باشند. در این صورت مقامهای قضائی مجبورند متهمان را هم به زندان معرفی کنند. در این موارد متهمان در زندان ولی در مکانهایی جدا از زندانیان نگهداری میشوند.
بر اساس این آئیننامه و قانون آئین دادرسی کیفری، مصوب ۱39۲، نگهداری متهمان و محکومان کنار همدیگر و در یک مکان ممنوع است.
همچنین در این موارد محلی که برای نگهداری بازداشتشدهها در نظر گرفته میشود باید طبقهبندی شده باشد و اینطور نیست که مثلاً فرد متهم به قتل در کنار متهم به کیفقاپی در یک محل نگهداری شوند. این ممنوعیت شامل قرنطینه، واحد تشخیص و هواخوری هم میشود.