ايران برخلاف جامعه دراز مدت اروپا جامعه ای كوتاه مدت بوده است. در اين جامعه تغييرات ــ حتی تغييرات مهم و بنيادين ــ اغلب عمری كوتاه داشته است . اين بی ترديد نتيجه فقدان يك چارچوب استوار و خدشه ناپذير قانونی است كه می توانست تداومی دراز مدت را تضمين كند.