در ایران، قوانین و مجموعه مقررات حقوقی عمدتا مبتنی بر تبعیضی جنسیتی است و بنابراین مبین مصالح و منافع زنان، که نیمی از جمعیت را تشکیل میدهند، نیست و از آنها در جامعه ایران که تحت سلطه مردان است، حمایت صحیحی به عمل نمیآورد. در هر جامعهای زنان مرتکب جرایمی میشوند. این مقاله توجه را به زنانی جلب میکند که مرتکب جرمی شده و در اثر قوانین مدنی ایران و مجموعه قوانین جزایی اسلامی که آنها را از دسترسی به حقوق و فرصتهای برابر محروم میکند، به زندان افتادهاند. بحث این مقاله بر این است که اگر قانون از زنانی که اکنون به عنوان مجرم طبقهبندی شده و در زندان به سر میبرند حمایت میکرد، تعداد کثیری از جرایم قابل جلوگیری بود؛ زنانی که اگر از فرصت کافی برای ظهور و بروز استعداد مکنون و توسعه آن برخوردار بودند، میتوانستند اعضای مفید و موثری برای جامعه باشند.