در صورتی که محکوم فوت کند، وظیفه رئیس زندان است که فوت او را به خانواده‌اش اطلاع دهد. اما رئیس زندان شخصاً با خانواده زندانی فوت‌شده تماس نمی‌گیرد، بلکه او باید از طریق مددکار اجتماعی خانواده فرد را مطلع می‌کند. از سوی دیگر نیز رئیس زندان می‌بایست پزشک قانونی، قاضی اجرا و مرجع قضائی مربوطه را در جریان قرار دهد. ضرورت اعلام به پزشک قانونی، برای این است که پزشک مسئول با حضور در زندان و مشاهده جسد، معاینه‌های لازم را روی او انجام داده و در مورد طبیعی یا غیرطبیعی‌بودن مرگ محکوم، اظهار نظر کند و صریحاً علت مرگ را مشخص کند. «قاضیِ ناظر» مسئول قضائی وضعیت زندانیان است و باید مدارک لازم درباره فوت محکوم و علت آن را جمع‌آوری کند و به مرجع قضائی محل ارسال کند. «مرجع قضائی مربوط» نیز با توجه به گزارش پزشک قانونی تصمیم به صدور جواز دفن یا عدم صدور آن می‌گیرد. اگر گزارش پزشک قانونی مبنی بر غیرطبیعی‌بودن مرگ زندانی باشد، مرجع قضائی مکلف است که تحقیقات لازم را درباره علت مرگ و چگونگی آن انجام دهد. همچنین تا زمانی که وجود جسد برای انجام تحقیقات لازم است، نمی‌تواند جواز دفن صادر کند ولی بعد از انجام تحقیقات و عدم نیاز به وجود جسد، دستور دفن جنازه را صادر می‌کند. پس از اینکه از سوی مرجع قضائی مربوط، مجوز دفن صادر شد، باید جنازه زندانی را به بستگانش تحویل دهند تا خود آن‌ها نسبت به تشییع و دفن او اقدام کنند. اما در صورتی که اولیاء دمِ متوفی اجازه دهند، تشییع و دفن جنازه محکوم توسط زندان و عوامل آن صورت می‌گیرد. وسایل باقیمانده از زندانیِ فوت‌شده، به خویشاوندانش داده می‌شود. در این مواقع رئیس زندان باید وجوه و لوازم شخصی زندانی را با نظر قاضی ناظر صورت‌جلسه کند و به ورثه قانونی او تحویل بدهد و رسید بگیرد. اگر متوفی بدون وارث باشد، باید در اسرع وقت با نظر مقام قضائیِ صالحیت‌دار، نسبت به تعیین تکلیف لوازم شخصی او در زندان اقدام شود.
