در آبان ۹۹ بود که نگار مسعودی، عکاس و مستندساز توسط دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی بازداشت شد. تفتیش منزل پدری و ضبط برخی از وسایل شخصی این عکاس نیز بخشی از این پروژه بازداشت بود. بازداشتی که از هر گونه ضابطه قضایی خالی است و با توجه به پیشینه عوامل دستگاه‌ سرکوب، بیش‌تر به نوعی آدم‌ربایی می‌ماند. نگار مسعودی که ۳۵ساله است و در زمینه عکاسی و ساخت مستند فردی شناخته‌شده بود، در زمینه‌های حقوق بشری نیز فعالیت می‌کرد که از جمله آن‌ها تلاش برای شفاف‌سازی پرونده قربانیان اسیدپاشی اصفهان بود.

سلسله اسیدپاشی‌های اصفهان در سال ۱۳۹۳ رخ دادند. زمانی که یوسف طباطبایی‌نژاد، امام جمعه منصوب خامنه‌ای، خواستار سلب امنیت از «بدحجاب»‌ها شد، چند موتورسوار به روی چند زن جوان در اصفهان اسید پاشیدند. مسئولان انتظامی در این پرونده و پیداکردن متهم، اهمال آشکار به خرج دادند و در حالی که پیدا بود سرنخ‌های این اسیدپاشی‌ها به کجا می‌رسد، عملا کسی به عنوان متهم این پرونده معرفی نشد تا این‌که در تابستان ۹۷ وکیل مدافع قربانیان اسیدپاشی اصفهان صراحتا اعلام کرد که این پرونده بدون پیداکردن هیچ متهمی، مختومه اعلام شده است.

دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی نه تنها عوامل خود در زمینه اسیدپاشی‌ها در اصفهان را بازداشت نکرد بلکه به سرکوب کسانی می‌پردازد که پیگیر آن پرونده بودند که نگار مسعودی از جمله آن‌هاست. نگار مسعودی در تیرماه ۱۳۹۷ نیز نمایشگاه عکس برگزار کرد که بخش بزرگی از عکس‌ها مربوط به مرضیه ابراهیمی می‌شد؛ قربانی مشهور اسیدپاشی‌های سریالی اصفهان. نگار مسعودی که خود را به عنوان فعال حقوق زنان نیز معرفی می‌کند، فیلم مستندی نیز با حضور مرضیه ابراهیمی ساخت. تلاش وافر او این بود که صدای مظلومیت این قربانیان جمهوری اسلامی را به گوش دنیا برساند.

نگار مسعودی به اتهام‌های «فعالیت تبلیغی علیه نظام» و «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی» بازداشت شده بود

نگار مسعودی که کارشناسی ارشد پژوهش هنر دارد، در دی ۱۳۹۹ با قرار وثیقه بسیار سنگین ۲میلیارد و پانصد میلیون تومانی به صورت مشروط از زندان اوین آزاد شد. در شهریور ۱۴۰۰ به «دادگاه» احضار شد و اتهامات او «فعالیت تبلیغی علیه نظام» و «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی» اعلام شد. برای اذهان مدرن حقوقی و قضایی سخت است که باور کنند، یک عکاس و هنرمند به علت پیگیری حقوق تضییع‌شده جمعی شهروند به «اقدام علیه امنیت ملی» متهم شود ولی در جمهوری اسلامی چنین پدیده‌ای کاملا شایع است.

دغدغه‌های نگار مسعودی از خلال سخنان او کاملا پیداست. او خود می‌گوید پیگیر پرونده اسیدپاشی شد چون نمی‌خواست آن حادثه فراموش شود: «نگاهم به این موضوع اجتماعی بود ولی نکته مهم این بود که احساس می‌کردم این حادثه فراموش شده است و وقتی دنبال مرضیه ابراهیمی بودم به این باور رسیدم، چون خیلی سخت او را پیدا کردم. من این کار را با مرضیه آغاز کردم چون اولا اسیدپاشی برایم مسئله بود و دومین مسئله مهم برایم این بود که چرا دختران اصفهانی قربانی اسیدپاشی حذف شده‌اند و هیچ کس به آن‌ها نمی‌پردازد. وضعیت این دختران به گونه‌ای است که انگار جای مجرم و قربانی عوض شده است و این موضوع برایم مهم بود.»