در کشورهایی که ساز ‌و‌ کاری برای اعتراض به شکل نظام‌مند وجود ندارد و چه بسا که اعتراض شهروندان به دلایل سیاسی با تنبیه یا مجازات رو‌به‌رو می‌شود، یا همین‌طور وقتی که ساز و کارهای موجود به‌نوعی جلوی اجرا‌شدن عدالت و دستیابی به حقوق شهروندان را می گیرد، اعتصاب غذا شیوه‌ای از اعتراض است که گاهی توسط برخی زندانیان به کار گرفته می‌شود.

اگرچه اعتصاب غذا تصمیمی است که شخص معترض می‌گیرد، اما نباید آن را یک انتخاب معمولی در نظر گرفت. بلکه انتخابی از سر اجبار است و از سر نرسیدن راه‌های دیگر اعتراض به جایی است که باید برسد.

یکی از اقدامات غیرقانونی‌ای که متأسفانه در نظام قضایی و زندان‌های ایران رایج است، حبس زندانیان با جرم‌های گوناگون در کنار هم است. این تصمیم – به‌ویژه در مورد زندانیان سیاسی – آن‌قدر رایج است که گمان ارعاب یا حتی در خطر قرار‌دادن جان زندانیان سیاسی را به یقین تبدیل کرده است.

این فقط یکی از اقداماتی است که علیه زندانیان سیاسی به کار گرفته می‌شود. در کنار آن، موارد گسترده‌ای از نقض حقوق زندانیان، مرتب در جریان است.

هر کدام از این موارد می‌تواند سلامت جسمی و روحی زندانی را به خطر بیندازد. این‌جا ست که برخی زندانیان، تصمیم می‌گیرند که جانشان را به خطر بیندازند و از آخرین روش برای رساندن صدای اعتراضشان استفاده می‌کنند؛ اعتصاب غذا.

در بسیاری موارد بی‌توجهی مسئولان به زندانی یا اقدامات آن‌ها علیه‌اش متاسفانه منجر به کشته‌شدن او می‌شود.

یکی از این افراد، وحید صیادی نصیری است. کسی که در اعتراض به نگهداری خودش در بند زندانیان عادی دست به اعتصاب غذا زد و آن‌قدر مورد بی‌توجهی مسئولان قرار گرفت تا در نهایت راهی بیمارستان شد و پس از چند روز بستری، جان خودش را از دست داد.

وحید نصیری صیادی به روال معمول دستگاه قضا در جمهوری اسلامی با اتهامات واهی‌ای از قبیل «توهین به مقدسات و رهبری» و «فعالیت علیه نظام» در سی‌و‌پنج سالگی راهی زندان شد. او بعد از تحمل بیش از دو سال حبس آزاد شد، ولی دوباره دستگیر و زندانی شد.

آخرین بار وقتی در سال ۱۳۹۷ زندانی شد، در اعتراض به وضعیت نامطلوب نگهداری‌ا‌ش در زندان دست به اعتصاب غذا زد. متأسفانه این اعتصاب غذا پس از شصت روز وحید را روانه بیمارستان کرد که در بیمارستان جان خودش را از دست داد.

اخبار مرتبط با وحید در رسانه‌ها، متاسفانه به‌خوبی پوشش داده نشد. این عدم پوشش مناسب، متأسفانه باعث می‌شود که صدای بعضی زندانیان به‌خوبی به گوش همه نرسد.

زندانی دیگری که صدایش به‌خوبی شنیده نشد، عادل کیان‌پور بود. زندانی سیاسی محبوس در زندان اهواز که او نیز در اعتراض به آزار و اذیت خودش در زندان به اعتصاب غذا دست زد؛ در مقابل، مسئولان او را از دسترسی به رسیدگی‌های پزشکی محروم کردند و در نهایت عادل بر اثر اعتصاب غذا جانش را از دست داد.

فراموش نکنیم که در یک کشور آزاد که قانون بر آن حکمرانی می‌کند، هرگز شهروندان به دلایل واهی به زندان نمی‌افتند و دست به اعتصاب غذا نمی‌زنند. پس به عبارت دقیق‌تر باید گفت که جمهوری اسلامی جان عادل کیان‌پور، وحید صیادی‌نصیری و دیگر زندانیان مانند آن‌ها را گرفت.