«یازده اسفند انگشت با خون جوانان ایران آغشته کن!»
این پیامی بود که حمید سماک، پدر مهران سماک از کشته‌شدگان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ در صفحه اینستاگرام خود خطاب به کسانی که درصدد شرکت در انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی‌بودند، منتشر کرد.
مادر مهسا امینی، نماد جنبش زن-زندگی-آزادی، هم در پست اینستاگرامی خود موضع صریح‌اش را در انتخابات روشن کرد.
او نوشت:
«در کشوری که ۴۵ سال اعدام، جنگ، ترور، خشونت، سرکوبِ آزادی‌خواهان و زندانی‌کردن دگراندیشان توسط حکومت و نهادهای امنیتی و قضایی آن همچنان تاکنون ادامه داشته و مردم معترض و جوانان را برای حق‌خواهی حقوق انسانی خود به گلوله می‌بندند، آزادی و انتخابات واژه‌ای بی‌معنا و نمایشی است.»
زرتشت احمدی‌‌راغب و رضا سلمان‌زاده، دو زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار هم در پیامی این انتخابات رو نمایشی و فرمایشی خوندن و گفتند:
«کشته‌شدگان اعتراضات، صدای ملت ایران هستن نه نمایندگان مجلس شورای اسلامی».
احمدرضا حائری نیز از زندان قزلحصار ایران به «تداوم اعدام‌ها» در این زندان و همچنین انتخابات مجلس شورای اسلامی واکنش نشان داد.
یاشار تبریزی، زندانی سیاسی در زندان اوین، هم در بیانیه‌ای از مردم خواست که در یازدهم اسفند، در خانه بمانند و در این «نمایش انتخاباتی» شرکت نکنند.
تعدادی از سیاسیون بازنشسته، زندانیان و خانواده‌هایشان به نیابت از آن‌ها و همینطور برخی ورزشکاران هم به کارزار تحریم انتخابات ملحق شدند.
علی کریمی، فوتبالیست محبوب کشور هم در شبکه‌های اجتماعی با انتشار اخبار زندانیان و انتخابات موضعی صریح علیه شرکت در انتخابات گرفت.
«نه» ایرانیان به انتخابات فرمایشی و نمایشی جمهوری اسلامی تا حدی بزرگ و مشهود بود که حتی جناح اصلاح‌طلب حکومت هم توانی برای ترغیب مردم به شرکت در انتخابات نداشت. حتی مصطفی تاجزاده، زندانی سیاسی، هم از زندان به طور رسمی با تاکید بر اینکه سیاست‌های کنونی جمهوری اسلامی خلاف اراده اکثریت مردم است، پیام داد که: «سیاست‌ورزان ایرانی، به‌ویژه اصلاح‌طلبان، نباید فریب وعده‌های توخالی رهبر رو بخورن. انتصابات رهبر نیازی به رأی ملت نداره.»
کاربران فضای مجازی هم بیکار ننشستند و با یادآوری رفتارهای سرکوب‌گرانه و غیر انسانی حاکمیت نسبت به اعتراضات مردم و با ترند‌کردن هشتگ‌های #سیرک_انتخابات، #رأی_بی_رأی و #تحریم_انتخابات، موضع خودشان را مبنی بر فرمایشی‌بودن انتخابات در ایران روشن کردند.
اما حکومت چه کرد؟
– بازداشت ۵۰ نفر از «گردانندگان صفحات مجازی» در استان آذربایجان غربی به اتهام «اقدام به تشویش اذهان عمومی و دعوت به عدم مشارکت در انتخابات».
– رییس نیروی انتظامی آذربایجان غربی اعلام کرد: «هرگونه دعوت به عدم مشارکت در انتخابات، سیاه‌نمایی و بیان مطالب خلاف واقع، از مصادیق تخلفات انتخاباتی است.»
لیست‌های بی‌وزنِ انتخاباتی با حضور حتی چهره‌های نه چندان شاخص
هم، نشانگر این بود که هدف انتخاب مردم نیست، بلکه داغ‌کردن تنور مشارکت در انتخابات است.
نیروهای سایبری جمهوری اسلامی نیز طبق معمول با هزاران اکانت قلابی مثل مور و ملخ در فضای مجازی مانور داد و هشتگ «من رأی میدم» را ترند کرد، همچنین با انتشار کلیپی به کمک هوش مصنوعی، قاسم سلیمانی و شهدای جنگ هشت‌ساله را هم دوباره زنده کرد، تا آن‌ها مردم را دعوت به شرکت در انتخابات کنند.
انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان که در فضای مجازی و جامعه ایران با عنوان سیرک انتخابات نام‌گذاری شده، در حالی برگزار شد که پایین‌ترین میزان مشارکت از ابتدای انقلاب ۵۷ رو به دنبال داشت.
فضای سیاسی جامعه از زمستان پر برف امسال هم سردتر بود. طوری که دستگاه تبلیغاتی انتخابات با تمام لشکر سایبری و پروپاگاندا هم نتونست حتی برای حفظ ظاهر هم که شده، تنور انتخابات را گرم نشان دهد.
تلاش جمهوری اسلامی برای پُر و پیمون نشان‌دادن انتخابات بی‌دلیل نیست.
برپا‌کردن انتخابات تقلبی و نمایش مشارکت بالای مردم یکی از شیوه‌های دیکتاتورهای جهان برای سلب مسئولیت از خود و انداختن تقصیر نابسامانی‌های کشور به گردن رأی اشتباه مردم است.
یک بازی بی‌انتها که مشارکت مردم در آن فقط عمر دیکتاتور را بیشتر می‌کند.
در آخر شاید یادآوری این سخن از مارک تواین، نویسنده آمریکایی، خالی از لطف نباشد :«آن‌جا که آزادی نیست، اگر رأی‌دادن چیزی را تغییر می‌داد؛ اجازه نمی‌دادند که رأی بدهید!»