هزینه درمان، عوارض و بیماری‌هایی که «ضرورت یا فوریت درمان ندارند»، به عهده محکوم یا به عهده کسی خواهد بود که تقصیر او موجب بروز آن عوارض و بیماری شده است. مثل جراحی‌های زیبایی، یا بیماری‌هایی که در اثر تقصیر خود محکوم ناشی می‌شود. اما اگر زندانی از نظر مالی بی‌بضاعت باشد، و نتواند از عهده پرداخت هزینه درمان خود برآید، در این صورت واحد مددکاری زندان باید وضعیت مالی او را بررسی کند و در حالتی که بر واحد مددکاری محرز شود که زندانیِ بیمار – که در بیمارشدن خود مقصر هم بوده – به قدری فقیر است که دچار عُسر و حَرَج شده و از عهده پرداخت هزینه‌های درمانش بر نمی‌آید، موسسه وظیفه دارد که هزینه‌های درمان او را بپردازد. با کمی دقت در ماده ۱۴۸ از آئین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها، این‌طور فهمیده می‌شود که هزینه درمان، عوارض و بیماری‌هایی که زندانی دچار آن می‌شود و درمان آن‌ها «ضرورت دارد»، به عهده سازمان زندان‌ها است؛ یعنی اگر زندانی از داخل زندان یا بازداشتگاه به بیمارستانی در خارج از زندان اعزام شود، باید کلیه هزینه‌های درمانی و بیمارستانی او توسط سازمان زندان‌ها پرداخت شود و زندانی هیچ مسئولیتی برای پرداخت هزینه درمان ندارد؛ مگر اینکه به زندانی مرخصی استعلاجی داده شود و زندانی با استفاده از مرخصی آزاد شده و خودش پیگیر درمان خودش شود.