زندانی هر زندانی در صورتی که ممنوع ملاقات نباشد، حق دارد هفته‌ای ۲ نامه برای اعضای خانواده یا دوستان و بستگان، یا وکیل خود، یا مقام‌های قضائی بفرستد. علاوه بر آن، هر زندانی می‌تواند در ماه یک نامه هم برای مقامات رسمی کشور – مثل رئیس‌جمهور یا رئیس قوه قضاییه – بنویسید و ارسال کند. زندانیانی که ممنوع‌ملاقات هستند هم در صورت لزوم می‌توانند با اجازه دادستان یا مقام قضائی – مثل قاضی یا بازپرس پرونده‌شان – برای وکیل یا خانواده خود نامه بنویسند و ارسال کنند. طبق ماده ۲۲۸ آئین‌نامه اجرایی سازمان زندان ها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور، نامه زندانیان ممنوع‌الملاقات مهر و موم نمی‌شود و به صورت نامه سرگشاده به مسئول مربوطه داده می‌شود تا ارسال شود. نامه‌هایی که شامل مطالب خلاف عفت عمومی یا اخلاق حسنه است، یا در آن‌ها از الفاظ رکیک، مستهجن و عبارات و عناوین مجرمانه مثل تهدید، توهین یا افترا استفاده شده باشد، یا از الفاظی استفاده شده باشد که موجب هتک حرمت اشخاص است، یا عرض حال‌های ناموجه و تکراری که قبلاً مطرح شده و مورد رسیدگی هم قرار گرفته، و نیز نامه‌هایی که جنبه مزاحمت دارند، به دستور رئیس زندان توقیف و از ارسال آن‌ها به مقصد خودداری می‌شود. نویسنده نامه هم بر حسب آنچه که موجب توقیف آن شده است، مورد پیگرد انضباطی یا قضائی قرار می‌گیرد. مثلا اگر زندانی در نامه‌اش کسی را تهدید کرده یا به کسی توهین کرده یا افترا بزند، در این صورت باید در مراجع قضائی پاسخگو باشد. همچنین اگر در نامه از الفاظی رکیک و تحقیرآمیز استفاده کرده باشد هم باید در شورای انضباطی پاسخگو باشد. البته در این مقررات چون مشخص نشده که منظور از «الفاظ مستهجن» چیست، یا منظور از عفت عمومی یا اخلاق حسنه چیست؛ این خطر وجود دارد که رؤسای زندان‌ها بنا به سلیقه خودشان با زندانی رفتار کرده و با عدم ارسال نامه به مقصد یا با توقیف نامه زندانی و تشکیل پرونده انضباطی یا قضائی علیه او، نه‌تنها زندانی را از حقوق حقه‌اش محروم کنند بلکه مشکلات مضاعفی را هم بر او تحمیل کنند. بر اساس ماده ۲۲۹ آئین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها، متن نامه زندانی باید به زبان فارسی و با خط خوانا و قابل فهم باشد. مفاد آن هم باید به اوضاع و احوال خانوادگی و شخصی و آنچه که در پرونده‌اش جریان دارد، مربوط باشد.