زندانی یا بازداشتی در همان محلی دوران حبس یا بازداشت خود را می‌گذراند که حکم یا قرار بازداشت او در آنجا صادر شده است. بنابراین در صورتی که مثلا قرار بازداشت متهمی در تهران صادر شده باشد، اعزام او به بازداشتگاه یا زندانی خارج از تهران قانوناً مجاز نیست؛ مگر در مورد زندانیانی که مقام قضائی مربوطه بر اساس قانون محل دیگری را برای تحمل کیفر آن‌ها تعیین کند. مثلا ممکن است کسی در تهران محاکمه و به حبس محکوم شده باشد که خانواده‌اش در خوزستان زندگی می‌کنند. در این صورت قاضی می‌تواند حکم کند که محل تحمل کیفر حبس او در خوزستان باشد تا خانواده‌اش بتوانند راحت‌تر با او ملاقات داشته باشند. بنا بر ماده ۵۱۳ قانون آئین دادرسی کیفری، و مواد ۲۴۴ ،۲۴۵ و ۲۴۷ آئین‌نامه اجرایی سازمان زندانها، زندانی خودش هم می‌تواند درخواست کند که برای راحتی خانواده‌اش و برای استفاده از حق ملاقات هفتگی، او را به زندانی در نزدیک‌ترین محل زندگی خانواده‌اش منتقل کنند.

طبق ماده ۲۵۰ آئین‌نامه اجرایی سازمان زندانها، ممکن است در مدتی که زندانی دوران حبس خود را می‌گذراند، علیه او پرونده دیگری در شهر دیگری تشکیل شود و طبق دستور مقام قضائی قرار باشد که زندانی برای مدتی به عنوان متهم به آن شهر منتقل شود. در این صورت مدیر زندان نمی‌تواند از اعزام او خودداری کند؛ اما ضمن اعزام زندانی به محل مورد نظر، مدیر زندان مکلف است که موضوع انتقال او را به مرجع قضائی مربوط – یعنی دادگاه صادرکننده حکم حبس زندانی – گزارش کند. امور مربوط به اعزام، بدرقه، نقل و انتقال زندانیان و بازداشتی‌ها به خارج از بازداشتگاه و زندان، به عهده نیروهای مسلحِ یگان انتظامی سازمان زندان‌ها است.

در این موارد طبق ماده ۲۵۱ آئیننامه اجرایی سازمان زندانها، استفاده از دستبند ضروری است و بازکردن دستبند زندانی در مواقع حضور در مرجع قضائی، باید به دستور مقام قضائی باشد. ولی استفاده از پابند برای انتقال زندانی به بیرون از زندان یا موسسه ممنوع است؛ مگر اینکه رئیس زندان تشخیص دهد که استفاده از پابند ضرورت دارد، یا جرمی که زندانی به آن محکوم شده یا متهم به آن اتهام در بازداشت است از جرایم خشن باشد که به تشخیص رئیس موسسه یا معاونش و فرمانده یگان حفاظت، استفاده از پابند ضروری باشد.