«بعد از آزمایش و اطمینان از ابتلای من به کرونا بلافاصله من را به اوین برگرداندند و در یکی از اتاقهای سرد درمانگاه اوین من را زندانی کردند. نه غذای مناسبی بود و نه حتی سرویس بهداشتی آن آب گرم داشت. شوفاژ اتاق هم خراب بود و گرم نمیشد…. در حالی که توان قدمبرداشتن نداشتم، از یک سوپ گرم یا میوه و یا غذایی که مناسب بیمار باشد خبری نبود و واقعا سختترین و تاریکترین روزها و لحظات عمر من همین مدت بود.»
این روایت یک زندانی سیاسی است که در سال ۱۳۹۹ در زندان اوین، علیرغم ابتلا به ویروس کرونا، از رسیدگی درمانی در بیمارستان محروم ماند و روزهای سخت بیماری را این چنین گذراند.
ولی واقعیت این است که جمهوری اسلامی عملا به قوانین مصوب قضایی خود نیز دهنکجی میکند و آنها را زیر پا میگذارد.
«آییننامه اجرایی سازمان زندان ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور»، مصوب اردیبهشت ۱۴۰۰، در ماده ۵۵، تاکید کرده است که زندانی واجد بیماری حاد یا شرایط جسمانی وخیم و یا مجروح و مصدوم، نبایستی در زندان پذیرش شود و بلکه تا زمان بهبودی بایستی تحت مراقبتهای بیمارستانی باشد.
اساسا اینکه یک زندانی به علت نوع باور سیاسی یا فعالیت مسالمتآمیز خود به زندان برود، نقض آشکار حقوق بدیهی انسانهاست ولی اینکه جمهوری اسلامی حتی به قوانین مصوب خود در قبال زندانیان بیاعتنایی میکند، نشانگر نوعی شکنجه زندانیان نیز است.