یکی از وقایع مهم سال ۱۴۰۰ سرکوب خونین اعتراضات مردم خوزستان به بحران کم‌آبی بود.
پنجشنبه ۲۴ تیرماه، شهروندان در چندین شهر این استان در اعتراض به قطع مکرر آب و عدم دسترسی به آب آشامیدنی دست به اعتراض زدند. از همان ساعات اولیه، اعتراضات به‌شدت سرکوب شد و جمهوری اسلامی با شلیک گلوله، حق‌خواهی مردم را پاسخ داد.
از نکات مهم اعتراضات خوزستان، حضور چشم‌گیر کودکان در آن بود. یعنی جمهوری اسلامی از جمله برای مقابله با همین کودکان، ادوات نظامی و گارد ضد شورش به منطقه گسیل کرد.
رسانه‌های حکومتی طبق معمول اعتراضات مردمی را پوشش ندادند و این فضای مجازی بود که صدای معترضان را به گوش دنیا رساند.
استاندار خوزستان اما همه فیلم‌ها را جعلی خواند. در عین حال اذعان کرد بیش از ۷۰۰ روستا دسترسی به آب آشامیدنی ندارند و بیش از هزار روستای دیگه هم با بحران بی‌آبی مواجه هستند.
با ادامه اعتراضات در روزهای بعد، جمهوری اسلامی اینترنت خوزستان را قطع کرد تا دور از چشم جهان، سناریوی سرکوب شهروندان را پیش ببرد؛ آن هم شهروندانی که فقط می‌گفتند ما تشنه‌ایم.
دست‌کم ۸ نفر در استان خوزستان و یک نفر هم در استان لرستان جان عزیزشان را از دست دادند.
اما سریع‌ترین واکنش جمهوری اسلامی به کشته‌شدن هم‌وطنان‌مان، گرفتن اعترافات اجباری از خانوادههای داغ‌دار آنان بود. یکی از کشته‌شدگان، قاسم خضیری، ۱۸ساله و از اهالی منطقه کانتکس اهواز، بود.
قاسم ۲۶ تیرماه ۱۴۰۰ و یک روز پس از اصابت گلوله ماموران سرکوبگر – بر اثر شدت جراحات جان باخت. به گفته نزدیکانش او تنها سرپرست خانواده و کارگر یک باتری‌فروشی بود.
درست یک روز بعد کشته‌شدن قاسم، شخصی که عموی او معرفی شد در ویدیویی که از خبرگزاری فارس – نزدیک به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی – منتشر شد، قاسم را «بسیجی» و «اهل نماز و روزه» معرفی کرد.
بیایید یک لحظه ماجرا را با هم مرور کنیم؛ ایران بر اثر سوءمدیریت و فساد و ناکارآمدی حکومت دچار بی‌آبی شده. شهروندان اعتراض کرده‌اند که ما تشنه‌ایم، حکومت آن‌ها را به گلوله می‌بندد و بعد هم از خانوادههای داغ‌دار اعتراف می‌گیرد که بگویند ماجرا این‌طور نبوده است.
واقعیت اما سر جای خود هست. هرچند جمهوری اسلامی با زور اسلحه اعتراضات را خاموش کرد اما مردم تشنه خوزستان همچنان درگیر بحرانی هستند که حکومت آن را به وجود آورده.
حالا که سال جدید رسیده، شهروندان معترض، کشته‌شدگان به دست حکومت و خانوادههای آن‌ها را باید بیش از پیش به یاد داشته باشیم و همراه و همصدا و کنارشان باشیم.
به امید بهار آزادی!